Ik hoef niet bijzonder lang om me heen te kijken om mensen te vinden, die op een bepaald moment van hun leven een compleet andere richting uit willen dan deze, waarin ze aan het lopen zijn. Zoiets noemen we doorgaans een “midlife crisis” -het kan je op erg verschillende leeftijden overkomen- en sommigen gaan aan de drank, anderen kopen een zware motor, graven een vijver, nemen een veel te jonge minnares in huis of worden plots religieus geïnspireerd.

Bij Kenny Feinstein verliepen de dingen enigszins anders. De man, die destijds The Water Tower Bucket Boys mee oprichtte, zag in 2012, nadat de band de EP “Meet Me Where The Crow Don’t Fly” had uitgebracht en de opvolger “Secret Love Buzz” had opgenomen, allerlei problemen opdoemen voor zichzelf en voor de band, met als gevolg dat hij plots zonder band kwam te zitten, geen crew meer had en helemaal op zichzelf aangewezen was. Helemaal verwonderlijk zal dat wel niet geweest zijn, want mensen, die met zichzelf in de knoei zitten, hebben nu eenmaal de kenmerkende eigenschap dat ze met alles en iedereen de strijd aangaan.

Feinstein nam een soloplaat op, een coverversie van “Loveless” van My Bloody Valentine, bepaald een statement voor een muzikant die al jaren in de bluegrass-revival actief was, maar eens hij dat ei gelegd had, ging hij aan een nieuwe band bouwen. De “Bucket” werd overboord gekieperd, oude maats als Peter Daggatt, Pat Norris en Harry Sellick werden aan boord gehesen en vanuit hun basis in Portland, Oregon, begonnen de vier aan de opnames van wat uiteindelijk deze “Fly Around” zou gaan worden. Een erg belangrijke stap in de genese van die plaat, was het inhalen van gewezen Germs-drummer Don Bolles om de plaat te producen.

De punkrocker drukte al snel zijn stempel op de hele plaat en gooide zich met als gevolg dat hij alle drumpartijen ging inspelen en een aantal mensen uit zijn adresboekje contacteerde om de klank te helpen bouwen, die hij wilde bereiken: Ron Reyes van Black Flag, Willie Watson van Old Crow Medecine Show en Gene Louis van Bullets and Octane kwamen allemaal hun ding doen en leverden aldus een betekenisvolle bijdrage aan deze bijzonder knappe Americanaplaat, die in wezen draait rond het thema van iets of iemand achterlaten voor iets of iemand anders. Een concept-album, als het ware, dat misschien een tikkeltje kort uitvalt met zijn dertig minuten, maar dat wel bulkt van de heerlijke tracks.

Die hebben vaak een bluegrass-tintje, maar ze ademen net zo goed de sfeer van de muziek van Bob Dylan, The Jayhawks of, dichterbij vandaag, The War On Drugs uit. Dat geeft als resultaat dat zo goed als alle ballast overboord werd gegooid en dat alleen de essentie overblijft: van de duidelijke bluegrass start met “Fromage” en titelsong “Fly Around” -een traditional, die door Willie Watson nieuw leven ingeblazen wordt- en die we horen te kennen dankzij Cecil Sharp, tot de duidelijk door Dylan geïnspireerde “Come Down Easy” en “Classic Misdirection”, de van “Fly Around” afgeleide “Fly Abound”….ik kan werkelijk niet één misser detecteren in deze plaat, die lang heeft mogen rijpen, maar nu op ons afkomt met maximaal effect. Heerlijke plaat!

(Dani Heyvaert)